Ik wil er niet over schrijven, maar ik kan er niet meer omheen. Sterker nog, 2 eerder geschreven columns heb ik weggegooid over dit onderwerp. Zelfs in Tajikistan kunnen ze er niet om heen, ondanks het feit dat het officieel daar niet bestaat. Vermijden is niet de kunst, maar het leven aangaan zoals het nu is. Waar we gaan uitkomen? Ik heb geen idee! Het geeft onrust en nieuwe mogelijkheden tegelijkertijd. Het is in ieder geval een bijzondere tijd. Een tijd die twijfels en onzekerheden afwisselt met creatieve ideeën en ondernemersdrift. Je hebt mensen die het juist nu heel druk hebben (en dan bedoel ik niet alleen die een cruciale of vitale baan hebben). Er zijn ook mensen die echt niet weten wat ze moeten doen of hoe ze ooit uit de gevolgen van de Corona crisis moeten komen.
Het is niet anders. Maar toch…
Ik zet thee en mijmer wat. We doen ons best en de ene doet dat net wat anders dan de andere. Niet alles wordt even gewaardeerd en veel zal vanaf nu anders zijn. Deze periode brengt vele nieuwe ideeën en geweldige initiatieven. We kunnen en mogen opeens wel online thuiswerken en niet naar school. Naar de sportclub, muziekdocent of kapper gaan we nu niet, maar volgen filmpjes om bij te blijven en om het eens zelf te doen. Uiteten doe je thuis of je hebt je wekelijkse etentje op de parkeerplaats van je favoriete restaurant die omgedoopt is tot een afhaalloket en drive-in. Waar de één eindelijk toekomt om die films en series te kijken die al maanden lang op hun lijst staan, gaat de ander de diepte in om van de vele theorieën over het ontstaan van het Corona virus, hun levenswerk te maken. Is zitten op de bank niets voor jou, dan ga jij je huis verbouwen of ga je toch maar eens dat joggen uitproberen! Ook kan je meedoen aan een overweldigend aantal kaartenacties voor zieken, jarigen en bejaarden die nu alleen thuiszitten. Als je op zo’n kaart voor een alleenzittende wildvreemde schrijft “Je wordt gemist!”, is dat nu niet raar meer.
Nee, vervelen hoeft niet. Maar toch…
Het meest typische van deze hele situatie is toch wel het wandelen buiten of in de winkels. Het is een soort dans geworden. We draaien om elkaar heen in wijde bogen van minimaal 1,5 meter in doorsnede. Ik houd de ander in de gaten. Wat gaat ie doen? Neemt hij de leiding? Of wordt er van mij verwacht als eerste een stap opzij te doen. Een soort van coronawals zonder de muziek van André Rieu op de achtergrond. Typisch, omdat ik vroeger, vanuit een aangeleerde beleefdheid, absoluut niemand bewust zou ontwijken. Ik had het soms wel heel graag willen doen hoor, met een grote boog. Maar nu kan het dus wel. Graag zelfs! Dus ik ontwijk gracieus zonder enige vorm van schuldgevoel, met een stiekeme gniffel en zonder afbreuk te doen aan mijn opvoeding, iedereen en ja ook die ene.
Het is meebewegen. Maar toch…
Wat moet deze periode wel niet betekenen voor al die mensen die al op het randje stonden? Hoeveel doden zijn hierdoor gevallen? Hoeveel ondernemers hebben het water al voorbij hun kin staan? Hoeveel ouders willen hun kinderen nu iets aandoen, maar daarvoor dachten ze dat ze er nooit toe in staat waren? De lijsten bij de GGZ zijn al verdubbeld in een maand tijd. De psychologische oorlogsvoering viert hoogtij binnen onszelf en hoe gaat dat zich uiten in de komende tijd? De angst komt ook bij mij weleens op bezoek. Veel mensen zijn nu te bang om hun geld uit te geven. Kunst en persoonlijke ontwikkeling stonden altijd al laag op het boodschappenlijstje, maar nu al helemaal of zijn gewoonweg geschrapt. Dit betekent simpelweg geen inkomen voor mij. Toch houd ik gedreven mijn netwerk warm, schuif ik weer alle workshops vol goede moed een maand door en zoek ik naar oplossingen. Ik ben in beweging, maar aan sporten doe ik niet. Zweten doe ik vooral als ik een blik werp op mijn bankrekening.
Ik adem door. Maar toch…
Wat ik merk is dat alles gefocust is op angst, veiligheid en zekerheden. Het legt lam, bevriest en maakt onzeker. Het brengt meer verplichtingen met zich mee dan rechten. Daarmee berooft het ons van vrijheid, verlangen en verbinding. Drie belangrijke elementen die ons mens maakt en menselijk houdt. Iets wordt boos in mij. Buiten zie ik een paar gezinnen lopen, hoor lachende mensen en voetballende kinderen in de speeltuin. Politie slingert weer een groep jongeren op de bon. Ergens buiten schalt Wolter Kroes met “Viva Hollandia”, Het is buiten anders. Het is binnen anders. Zelfs in mijn hoofd en lijf voel ik mij nu anders en er borrelt iets in mij. Het wilt naar buiten, losschudden wat door angst vast ging zitten, aanraken wat nu niet mag en vooral vrij zijn! Ik voel mij, toch wel heel duidelijk, rebels.
Toch maar…
Mijn blik valt op het kleine schoteltje naast mijn, ondertussen afkoelde, kop thee. Daarop ligt het uitgelekte theezakje. Op het labeltje staat “This life is a gift”. Het is maar wat je er mee doet:
A: In de bek van het paard kijken zoekend naar iets wat je niet gaat vinden
B: Er naar blijven staren totdat je toestemming hebt gekregen om het uit te pakken
of…en dit is voor de echte durfals onder ons:
C: Vol onbegrensde nieuwsgierigheid de verpakking openscheuren!
Ja, ik ga naar buiten en blijf even niet thuis. Alleen kan ik het leven niet vieren. Alleen niet. Wel samen. Samen kunnen wij het leven aan!
Redacteur Pijnacker-Nootdorp.tv