Tussen hoop en vrees zitten gekke sprongen
Je kijkt omhoog en je denkt dat het wel te doen is. Vervolgens sta je daar op die hoge duikplank en kijkt naar beneden en je denkt dat het misschien toch niet zo’n goed plan is. Je twijfelt, want je begeeft je tussen hoop en vrees in. Hoop dat het gaat lukken. Vrees om af te gaan. Afgaan, omdat je niet springt. Afgaan, omdat je wel springt, maar de sprong niet is wat je in je hoofd had of erger, dat je sprong mislukt. Ken je dat?
Een paar weken geleden kreeg ik een appje: “Ik val maar met de deur in huis en ik weet totaal niet of je het leuk vindt, maar je schrijft zo leuk.”. Zo begon de inleiding van de vraag of ik een maandelijkse column wil schrijven voor de Feel Good Radio. “Je kan schrijven over wat je bezig houdt, over dieren, de natuur of kunst.”, om vervolgens verderop in de conversatie nog de tip te krijgen “of over gevoelens, want dat gaat je gemakkelijk af”. Tuuurlijk, gevoelens en dat openbaar! En toch…whaaa…ik zei “Ja!”, met klamme zweet in mijn handen. Ik vind het retespannend!
“Maar…maar…maar…”, nog geen 2 minuten later gingen mijn alarmbellen af. Dat doen ze wel vaker als ik tegen iets spontaan “Ja!” zeg. Normaal laat ik zo’n vraag rusten, dan ga ik kijken en voelen of dit werkelijk is wat ik wil doen. Zelfs de vraag van mijn man “Wil je met mij trouwen?” heeft hij 2x moeten stellen met een jaar tijd er tussen, voordat hij mijn “JA!” kreeg.
Maar…maar…maar…straks plaats ik een “t” waar alleen een “d” hoort en maak ik kromme zinnen, tangconstructies en dan…en dan… “O ja, het publiek beslaat wel Rijswijk, Den Haag, Zoetermeer, Leidschendam, Delft en Pijnacker-Nootdorp!”, werd er enthousiast gereageerd op mijn ja. Ooo, ik voelde meer dan een lichte paniek in mij opkomen. Het gevoel van gierende banden die roken van verbrand rubber door een motor die op volle toeren stond te loeien om weg te racen met wegstervend geluid dat lijkt op een “NEEEEEeeee…!!!”.
Pffff…adem in…en adem uit… Ik kan dit! Na dat primaire gevoel en vluchtgedrag, zit ik dan nu toch te schrijven. Het voelt als onwennig, onzeker en zelfs wat onveilig. Ik heb het maar even laten betijen, even niets mee gedaan, zo kon ik weer landen en het op hol geslagen hoofd kon weer terug te keren op dit lijf.
Uit ervaring weet ik dat wat juist spannend is, maar gelijkertijd ook heel leuk aanvoelt, veel kan brengen! Daar zit namelijk beweging in. Daar zit verandering in. Daar zitten doorbraken in. Daar geloof ik heilig in! Niets is zo dodelijk als voortdurend safe spelen. Safe spelen door te doen wat hoort of door te doen wat je denkt dat ze van je verwachten. Beide heb ik jarenlang gedaan, maar weiger ik nu te doen!
Waarom doe ik dit dan toch? Puur, omdat mijn hart ging jubelen van de vraag. Dit kwam niet alleen, omdat ik leuk gevonden wil worden of gevlijd voelde (nou ja, een beetje dan), maar omdat ik iets te brengen heb. Dat “iets” is de kunst van het leven (her-)ontdekken met al haar onzekerheden, verwonderingen, imperfecties en leuke als minder leuke ervaringen. Dus eenmaal per maand lees je een column met een boel gevoel van een lichtelijke ADHD’er vol creatie- en verbeeldingskracht, die de neiging heeft wat zweverig te zijn, maar ook tot aan de knieën verzonken kan zijn in het klei.
Anyway! Ik ga er voor, wat er ook mag gebeuren! I can do this! Zoals je ziet spreek ik mijzelf in positieve affirmaties toe, dat terwijl onder mij die diepte gaapt. Een lichte paniek trekt door mijn niet helemaal perfecte bikinilijf. Toch spring ik! Met een hand voor mijn ogen en met een dichtgeknepen neus door de vingers van mijn andere hand, ga ik het diepe tegemoet.
Dan opeens voel ik mij iets voorover bewegen. De sprong gaat niet als verwacht! De verticale houding wordt een horizontale ligging. Weer slaat de paniek toe, maar deze keer adem ik nog eens diep in via mijn mond, want mijn neus hou ik dichtgeknepen en doorademen hielp mij eerder door een paniekaanval heen. Terwijl ik dit doe, kletter ik op het wateroppervlak en stroomt met grote golven, lauwwarm chloorwater mijn mond in. Ik voel geen grip onder mijn voeten, maar weet mij wel te bewegen naar het zuurstofrijke oppervlak.
Al proestend kom ik boven, ik hap naar adem. Dan voel ik een ongekende sensatie! Er bruist van alles in mij en voel de warmte van de adrenaline gutsen door mijn aderen. Ik trek mijzelf uit het water. Die rode vlek op mijn buik van de impact op het oppervlak zie ik wel, maar voel ik niet. Met een grote glimlach op mijn gezicht sta ik te kijken en roep “IK HEB HET GEDAAN!”. Om vervolgens toch twijfelend weer omhoog te kijken of het mij de volgende keer weer gaat lukken…
Barbara van Stein
VerBeeldend Kunstenaar
