“Je mag loslaten!”. Als iemand dat zegt krijg ik gelijk de kriebels! Ik vind dit zo’n plastisch begrip! Wat nou loslaten? Je laat toch niet, waar jaren liefde in is gestopt, zomaar uit je handen vallen? Ik noem het daarom niet loslaten, maar vrijlaten in liefde. Dat maakt het afscheid nemen, hoe gek het ook klinkt, veel dragelijker, zachter zelfs.
Dit loslaten of in liefde vrij laten doe je niet zomaar. Het blijft een lang en best pittig proces. Vooral als je werkelijk liefde voelt voor elkaar, maar samen inziet dat de relatie niet meer werkt. Dat het gewoon op is. Je bent dan niet teleurgesteld in elkaar, maar het naderend einde voelt wel als een teleurstelling.
Helaas, maar ook aan mijn jarenlange relatie is tot een eind gekomen. Een aantal weten het al, maar nog niet iedereen. Ja, wij zijn toe om elkaar vrij te laten in liefde! Het was een relatie waarin ik heel veel liefde en vertrouwen heb mogen ervaren. Alleen de laatste jaren ging het wat stroef tussen ons en het verliep moeizamer dan normaal. Ik heb nog lang geprobeerd om te redden wat er te redden viel, maar anderen zagen de bui al hangen terwijl ik nog liep te redderen.
Zoals dat uiteraard met zo’n afscheid gebeurd, komen herinneringen naar boven van vroeger, hoe mooi het toen was. Zo ook de herinnering van de dag, dat we elkaar voor het eerst tegen kwamen. Dat was een mooie zonnige dag. Ik was erop gebrand om deze keer echt te gaan voor waar ik al jaren lang naar verlangde, maar waar anderen toch een verminderende sympathie voor hadden. Ik merkte dat ik wat opstandig was. Klaar om te kiezen wat goed voor mij was. Spannend, want wat anderen ervan zouden zeggen en vinden is toch wel een dingetje voor mij.
Vooral, omdat een week eerder een relatie van amper 2 jaar, waar ik een sportieve band mee had, wreed werd verbroken, omdat deze wegging met een ander zonder enig overleg. Dus ja, misschien was het wat snel, maar ik voelde enorm de behoefte aan trouw, veiligheid en verbinding. Daarom stond ik nu voor deze deur. De ingang naar een nieuwe periode in mijn leven. Misschien denk je nu “Jee, wat snel! Had je niet eerst behoefte om te rouwen?”. Nee! Soms weet je gewoon wanneer het juiste moment is om te handelen. Noem het een oergevoel.
Het was een feestje, daar waar ik binnen kwam. Ik werd warm onthaald en ik raakte al snel aan de praat met degene die het feestje organiseerde. Hem zag ik niet zo zitten en ik geloof dat we beiden geen klik voelden. Afgeleid liet ik daarom mijn wat onrustige blik glijden waar vele anderen bij elkaar stonden. Hij merkte dat op en heel sympathiek introduceerde hij mij aan deze en gene. De ene was knapper dan de andere. Om het zo maar even bot te zeggen: Het aanbod was groot! Het duizelde mij. Toch wilde ik mij niet weer laten verleiden in een keuze die niet werkelijk de mijne was.
Daar stond jij! Je viel niet op, maar ik wist het meteen! Jij was precies waar ik naar op zoek was! Een jarenlang onderdrukt verlangen kreeg nu alle vrijheid. Dit verlangen kwam als een warm vuurtje in mij omhoog, zo erg dat mijn gezicht begon te gloeien. Het was liefde op het eerste gezicht! Per direct werd bevestigd wat ik al jaren wist: Hier was ik naar op zoek!
Toch twijfelde ik nog. Ik hoorde de oordelen van anderen opeens luid en duidelijk in mijn hoofd rondzingen. “Zou je dat wel doen? Er zijn toch veel leukere?”, “Vind je deze niet te zwaar?!” en “Alleen mijn opoe zie ik hier nog op rijden!”. Nou ja! Het waren gedachten, maar toch…vooral die laatste…heel schaamteloos!
Ik murmelde mij los van deze indoctrinerende gedachten. Moeilijk, want ik heb lang geluisterd naar de soms wat ongezouten mening van anderen. Hierdoor kwam ik in relaties terecht die kort van duur waren. Niet altijd mijn schuld. Al was ik soms wel wat roekeloos. Maar ach, het leven wil je soms eerst wat andere ervaringen geven, voordat je klaar bent om werkelijk gehoor te geven aan je diepste verlangen.
Het boeide mij niet meer zoveel. Ja, jij was niet bepaald lichtgewicht en je had een wat degelijke look over je, maar ik vond je mooi! Je was precies goed voor mij! De tijd om te luisteren naar wat ik van binnen voelde, was geen theorie meer maar pure praktijk. Dus ik pakte je met beide handen stevig vast en indringend en vurig fluisterde ik je toe “JIj bent van mij!”.
De eerste periode hebben we even aan elkaar moeten wennen. En ja, ik vergeleek je nog weleens met mijn vorige relatie, want dat lag, zoals je weet, nog vers in mijn geheugen. Hierdoor ging jij extra je best doen en harder van stapel dan je aankon, maar daardoor zag ik jouw kwaliteiten des te meer!
Jij was degene die mij en al mijn humeuren, altijd verdroeg. Jij was degene die altijd klaar stond voor mij. Een relatie vol lusten en lasten, veiligheid en vertrouwen. Het maakte namelijk niets uit of het regende of dat de zon scheen, we maakten er altijd een feestje van. Als jij viel, ving ik je liefdevol op, maar als ik viel kwam je kwetsbaarheid opeens naar boven. Je was kwetsbaarder dan je uiterlijk deed vermoeden, want als ik viel, dan leed jij met mij mee. Zo werd je van het ene op het andere moment behoorlijk stuurloos, als ik het zo mag zeggen. Het was even een moeilijke tijd en het kostte wat verwerking, maar toch kwamen we, zoals ze dat zo mooi zeggen, weer thuis bij elkaar. Jij en ik. Made for life!
Maar made for life werd iets korter. Nog wel 25 jaar, maar toch…ik moet je in liefde vrij laten gaan. De relatie is gewoon op tussen ons. Deze keer hadden de anderen wel gelijk. Ik geef eerlijk toe, dat ik aan iets anders toe ben. Iets sportievers. Lichter in gewicht. Minder degelijk en weer eens wat frivolers.
Oke, vrijlaten in liefde is leuk gezegd, maar eerlijk gezegd heb ik de relatie eenzijdig beëindigd. Letterlijk heb ik je los gelaten, uit mijn handen laten vallen en gelijk weer ingeruild voor een ander. Maar ja, zo gaat dat met fietsen!
Redacteur Pijnacker-Nootdorp.tv