Column Barbara Stein: De Visite waar je niet op zit te wachten

Ken je dat? Dat er bezoek komt die je wel verwachtte, aardige mensen hoor, maar toch, deep down, wil je ze liever niet over de vloer hebben. Het zijn mensen die je aandacht vragen, die altijd iets van je willen en maken dat jij je ongemakkelijk voelt in je eigen huis. Stilletjes hoop je dat ze de afspraak vergeten. Maar toch komen ze en elk jaar weer neem jij je voor, dat je het deze keer anders gaat aanpakken. Maar toch…

Je slaat weer aan het poetsen. Je klopt de vrolijke kussens van je bank op, die ingezakt zijn als gevolg van de couch potato-houding die je gisteravond had. Vervolgens haal je iets extra lekkers in huis en kleed jij je er zelfs nog even voor om. Met frisse oksels en bijgewerkt make up zwaai je de deur open alsof ze van harte welkom zijn en je nodigt ze uit om naar binnen te komen! Je bent klaar om de beste versie van jezelf te laten zien!

Ken je dat? Ik heb die verhouding met die typische blauwe enveloppen! Je wilt het niet, maar toch ligt het er, altijd rond een bepaalde tijd, op je borstelige deurmat met “Welkom” erop. Zonder dat je er erg in had, zijn ze weer je huis binnen gevallen!

De blauwe enveloppen dwingen mij telkens weer, om mijn best doen. Driftig en full focus maak ik een prachtige en volledig overzicht van alle ontvangsten en kosten. De ontbrekende facturen worden door een intensieve zoektocht in diverse mailaccounts toch nog gevonden, uitgeprint en toegevoegd. Losse bonnetjes gaan niet zomaar de map in, nee, die krijgen gezelschap van een overzichtelijk excelsheet met alle gegevens nog eens op een rij. Gevonden fouten worden weggepoetst en ik maak wederom een plekje vrij in mijn kast voor een spiksplinter nieuwe map in gelijkgestemde kleur.

Eh ja, ik ben een net-op-tijd-type. Altijd nèt op tijd. Behalve die ene keer. Dat was de keer dat ik wel alles ruim vantevoren verzond. Die ligt nog steeds als een zachte kussen in mijn geheugen. Dat fijne gevoel is elk jaar een onderdeel van mijn goede voornemen om het dit keer wel eerder in te leveren. Helaas wordt dit goede voornemen telkens meer en meer opgerekt tot aan de laatste week, zodat het zachte kussengevoel plaats maakt voor een keiharde spijkerbed.

Mijn boekhouder had ik gelukkig op tijd ingelicht, dat ik weer binnenkort bij hem op de stoep zou staan. Ik weet werkelijk niet of hij wel op mij zit te wachten, ondanks dat hij mij toch elke keer “Van harte welkom” heet en zegt dat hij zijn best voor mij gaat doen.

Ondertussen bij de visite lijkt het alsof alles voor de wind gaat, ze maken de prachtigste reizen met elkaar en geïnteresseerd vragen ze hoe met ons gaat. En ja, dan komt de bluf, dan voel ik weer dat onwillekeurige oppoetsgedrag, het liefst nog even met die extra polish erover, zodat alles lekker gaat shinen, voor een uurtje of zo. Spontaan roep ik uit “Nou, het is het beste jaar ooit! Dit jaar zijn we van plan om een reis te maken naar Noorwegen!”. Terwijl ik ondertussen al voor de zekerheid een optie hebt genomen op een huisje ergens in Frankrijk. Ja, voor het zoveelste jaar achtereen. Je weet maar nooit.

Mijn voorgevoel wordt bevestigd! Niet alle getallen in de sheet van mijn boekhouder, kon ik terugvinden in de cijfers die ik had staan. Zelfs even creatief optellen en aftrekken, gaf niet het gewenste resultaat. Lichte paniek voelde ik opkomen. Daarbij had mijn overtuigende boekhouder gezien, ondanks de glans die ervan af kwam, dat er toch nog iets meegenomen moest worden in het afgelopen jaar! En ja hoor! Daar gaat de reis naar Noorwegen! Viva la France!

Adem in en adem uit…pfff…en weer door!

Dan kom ik op het punt in de zakelijke aangifte aan, waar ook de privé cijfers ingevuld mogen worden. Dus hubbie is nu aan zet, maar manlief is meer het een-minuut-voor-tijd-is-nog-steeds-op-tijd-type. Dus wat doe ik dan het hele weekend? Juist! In de stress zitten en niet vooruit te branden zijn. Een soort van hert die verlamd blijft kijken in de koplampen van de auto die eraan geracet komt. Echter manlief ging op zijn gemak even alles op een rijtje zetten, uitpluizen, doorberekenen en vooral nog eens rustig verschillende polissen doorlezen!

Dus ik, vrouwlief, ging hoorbaar zitten mopperen. “Moet je nu echt sporten, kan je niet eerst…” en verwijtend “Had je dit niet eerder moeten doen?”. Maar manlief ging onverstoorbaar verder. Mijn vraag “Zal ik even iets over de kapitaalverzekering uitzoeken?” zorgde er alleen maar voor, dat er deurtjes van de kasten open gingen, waarvoor eerst stapels papier moesten worden verzet en vervolgens toch omvielen. Bijtend op mijn lippen met een verbeten grimas op mijn gezicht, keek ik naar de stapels, wetend dat hij “echt aan het opruimen is”. Alles duurde mij duidelijk net iets te lang.

Ook de visite had er een handje van om nèt iets te lang te blijven hangen, terwijl ik aangaf, ietwat met omwegen, zo echt weg te moeten. Toch bleef ik geduldig en vriendelijk in de hoop dat alles en iedereen zonder problemen en weerstand weg zou gaan.

E.I.N.D.E.L.I.J.K! Ik druk op verzenden, de deur werd geopend en daar gingen ze. Wat een opluchting! Nèt op tijd weg! Maar ze draaiden zich om en riepen nog lachend na “We komen over een paar maanden weer terug hoor! We willen graag weten hoe jullie reis is gegaan!!”. Waarna ik nog wat draaide met mijn hand in de lucht alsof het zwaaide, maar ik voelde iets onweerstaanbaars in mij opkomen. Mijn vingers vormden langzaam maar zeker een vuist, behalve de middelste, die sterk behoeftig was om rechtop te blijven staan.