Met je hond onbezorgd vrij en frank lopen in de natuur ,kun je banjeren noemen.
Toen ik deze mooie drie jaar oude Berner Sennen hond zag moest ik hier gelijk aan denken.
U ziet het zeker wel dokter, zei de vrouw verwachtingsvol. De snuit van de hond en dan met name de onderkant, ziet er niet goed uit.
De hond was pas in het asiel geweest en had daarna veel jeuk aan de onderkant van de bek gekregen.
De onderkant van de bek zat vol met pustels. De huid tussen de puisten was egaal rood verkleurd.
Daarnaast liep het kwijl uit de hond zijn bek en werden er constant doekjes aangesleept om zijn bek maar enigszins schoon te houden.
De dierenarts werd door de hond uitgenodigd om een bekinspectie te doen maar de hond dacht daar anders over.
Uiteindelijk lukte het de vrouw om de hond even de bek open te laten doen.
In het harde gehemelte net achter de snijtanden zat een te duidelijk rode plek.
Daarnaast was het slijmvlies boven de tanden ook rood van kleur.
Voor de dierenarts was het duidelijk.
Deze hond had een irriterende stof in zijn bek gehad die er voor zorgde dat de hond ging speekselen.
In overleg met de eigenaresse werd er besloten om een stukje weefsel van de bult in het harde gehemelte weg te nemen ten einde een goede diagnose te kunnen stellen.
Zogezegd ,zo gedaan. Het stukje weefsel werd op gestuurd naar Pathologie van de faculteit der Diergeneeskunde.
In de tussen liggende tijd werden de puisten met het antibioticum clindamycine behandeld.
Enige dagen later kwam de uitslag van Pathologie. Het bleek om een milde chronische plasmacellulaire ontsteking te gaan.
Tien dagen na de start van de clindamycine kuur was de huid van de hond nauwelijks verbeterd.
Er kwamen plekken op de bovenkant van de neusrug en aan de zijkant van de lippen er bij.
De hond kreeg een verlenging van de clindamycine kuur en een behandeling voor een contact dermatitis.
Tien dagen later was de eigenaar erg enthousiast.
De plekken op de lip en de kin waren veel rustiger geworden.
De behandeling voor een contact dermatitis werd nog twintig dagen gecontinueerd.
Na twintig dagen was er niets meer te zien aan de kin en de lippen.
De chronische plasmacellulaire ontsteking was genezen. Moraal van het verhaal: pas op voor banjeren.
