Column: Barbara van Stein “Hoe gaat het met jou?”

Hoe gaat het met jou?

Een vraag van 5 woorden. Aan jou de keuze om die te stellen, want keuzes hebben we allemaal, toch? Wel stemmen of niet stemmen. Wel met de tram mee of toch met de fiets. Wel of niet die nieuwe baan kiezen. We denken allemaal een keuze te hebben. Alleen voordat we de keuze maken, is onze aandacht al naar iets toegegaan. Vaak heeft je gevoel al een keuze gemaakt. Alleen durven kiezen vanuit dat gevoel, doen we niet vaak. Dat zou te simpel zijn, toch?

Daarnaast zijn de keuzes die we denken te hebben, zijn niet de keuzes die ons levenspad beïnvloeden. Gebeurtenissen en situaties van buitenaf, zijn vaak niet te beïnvloeden door een (andere) keuze. Die gebeurtenissen en situaties geven wel de lessen in je leven, ook al weiger je hierin te geloven, omdat ze vaak gepaard gaan met pijn en verdriet. Zon levensles wordt een verhaal in je leven met vele lagen van boodschappen. Deze boodschappen komen door de jaren heen vrij, net als goede whisky of wijn die allerlei lagen van smaak afgeven tijdens het drinken ervan.

Zon levensverhaal is het verhaal van een schoolvriendje van mij. Hij kwam in een gezin. Het gezin koos de school. De school had een bepaalde sfeer. De leraren, ouders en de kinderen op die school hadden een mening. Hij had het allemaal niet zelf gekozen, maar toch beïnvloedde dit zijn levenspad, het pad van het Vergeten Kind.

Het gevoel wat ik had bij hem, was puur. Ik zag hem en hij mij. Geen verliefdheid, maar wel een liefdevolle aandacht naar elkaar. Cock, of beter Cockie, heette hij. We speelden regelmatig met elkaar op het schoolplein of hij kwam bij mij thuis. Hij had stijl blond haar in een kapsel die keurig in een rondje was geknipt. Zijn kleding was apart, wat slordig, soms stuk en smoezelig. Hij had iets. Iets zachts, iets kwetsbaars, iets liefs en nog iets anders.

Ik zag hoe hij in de groep lag, de klas, of beter hoe hij er buiten viel. Ik begreep dat echt niet. Hij was gewoon leuk! Volwassenen wisten, dat er iets mis was met het gezin waarin hij opgroeide, maar ze kozen om niets te doen. Ze distantieerden zich ervan en vroegen aan mij om met andere vriendjes te spelen, want dat is beter. Alleen ik koos er voor om te vertrouwen. Puur te vertrouwen op mijn gevoel. Ik zag hem wie hij werkelijk was en dat heb ik jaren lang gedaan.

Maar twee keer ben ik bij hem thuis geweest. Ik voelde direct weerstand, toen ik de eerste keer bij hem thuis kwam. Bij elke trede die ik opliep, om bij de voordeur te komen, voelde zwaar. Geen idee waarom, maar ik merkte dat ik liever niet naar binnen wilde gaan. Ik begreep het niet en kon het niet plaatsen. Ik was nog maar 11, net als hij. Daar binnen in dat huis, voelde het niet fijn aan. Het voelde daar donker en gespannen. Uiteraard kon ik mijn gevoel toen niet met deze woorden onderschrijven, maar die sfeer is mij altijd bijgebleven.

Zijn moeder probeerde gezellig te doen. Koffie?, vroeg de moeder met vrolijke toon. Koffie?, dacht ik met mijn 11 jaar. Razendsnel woog ik alles af of ik zou kiezen voor een kopje koffie of niet. Koffie? Dat dat heb ik nooit gedronken, dacht ik, maar mogelijk is dat hier normaal, dus beter om wel te doen. Ja doe maar!, zei ik, zwart. Mijn eerste bakje koffie.

Ondertussen speurde ik met mijn ogen en voelsprieten het huis af. Er klopte iets niet. Het was ongrijpbaar en vooral onbegrijpbaar voor mij, vooral een unheimisch gefühl.. Het spookhuis op de kermis kan daar nog een puntje aan zuigen!

Vele jaren gingen voorbij. De lagere school werd ingeruild voor de middelbare en we verloren contact. Alleen deze herinnering bij hem thuis en mijn herinnering aan hem bleven steeds omhoog ploppen. Her en der ving ik wat op. Zijn ouders waren in een pittige scheiding terecht
gekomen en sommige gezinsleden zouden aan de drugs zijn geraakt. Het liefst hoopte ik hem weer eens te zien, om weer bij te praten en hem te vragen “Hoe gaat het met jou?”.

Tientallen jaren gingen voorbij zonder enig bericht tot aan 2 jaar geleden. Toen vertelde een oud schoolgenote van mij, dat Cockie gezien was. Hij zou er erg mager, slordig en smoezelig uitgezien hebben. Waarom zij mij dit vertelde, weet ik niet. Zij had niet in mijn klas gezeten en wist ook niet, dat hij een dierbare schoolvriend van mij was. Het kwam out of the blue, deze boodschap.

Zij vertelde, dat hij was gezien met een begeleider in een supermarkt. Ik vroeg nog of hij was aangesproken. “Nee, vast niet!”, was het antwoord, “Want, volgens die ander zag hij er niet uit! Het leek wel of hij een drugsverslaafde was en hij had vrijwel geen tanden meer.”. Ik bespeurde
een gevoel van teleurstelling. Het is zo simpel om met aandacht aan iemand te vragen “Hoegaat het met jou?”.

Het verhaal van hem, liep dus gewoon door in mijn leven als een rode draad en telkens weer gaf het een nieuwe laag aan boodschappen door. Zo ook een jaar later.

Ik zat samen met een vriendin op een terras aan zee. Tijdens een bakkie koffie hadden we het over vertrouwen houden in wat je gelooft, in de keuzes die je maakt, maar ook vertrouwen houden in wat het universum in petto voor je heeft. Tijdens dit gesprek viel zij mij in de rede.
“Iets vraagt steeds aandacht van mij. Ik probeer ze te negeren, maar ze blijven aandringen.”. Ik ken haar al wat langer dan vandaag en vindt dit redelijk normaal. Daarnaast, alles wat aandacht vraagt, daar mag je aandacht aan geven. “Had jij vroeger een vriendje?”, vroeg ze. “Heb je
even?”, zei ik. “Was het voor of na mijn 10e jaar, want dat scheelt!”. “Voor”, antwoordde ze. De naam van dat ene schoolvriendje bleef hangen in mijn hoofd. “Ze zeggen, dat het klopte wat je aanvoelde bij hem thuis. Hij wil jou laten weten, dat hij het heel fijn vond, dat je hem zag.
Werkelijk zag wie hij was, toen. Dat is hem al die tijd bijgebleven.”.

Die boodschap zag ik even niet aankomen! De boodschap voor mij was niet de bevestiging dat er inderdaad iets niet klopte bij hem thuis, maar in de boodschap zat de erkenning! De erkenning om vertrouwen te blijven houden in mijn gevoel! Door te blijven geloven in wat ik zag
en voelde, ondanks dat anderen iets anders meenden.

Mensen zagen niet wie hij was, wat hij nodig had. Hij had geen keuze over hoe mensen over hem dachten, maar koos wel om mijn vriend te zijn. Iedereen en ook jij kan een keuze maken vanuit vertrouwen in je eerste ingeving, in de puurheid van je gevoel. Dus heb eens de moed
om een keuze te maken puur op basis van je eerste ingeving en waar je aandacht op blijft hangen. Ook al kan weet je niet precies waarom en ook al vinden anderen dat je het niet moet doen.

Kijk eens naar wie jouw aandacht uitgaat en vraag eens, heel simpel: “Hoe gaat het met jou?”. Jouw keuze maakt wel degelijk een verschil. Zo kan zelfs het Vergeten Kind, zich nooit helemaal vergeten voelen!